‘We waren de vorige keer gebleven bij wat er toch allemaal gebeurt en mis gaat rond de Vlietweg 3 in Leidschendam. Een projectontwikkelaar wil daar graag een jongerenhuisvesting bouwen. Een idee waar je het natuurlijk mee eens kan zijn.

Omwonenden kregen zomaar een plan te zien hoe het zou moeten worden. Nou, dat klinkt op zich best goed, toch? Maar dan komt het: de plannen zijn zo hoog als een giraffe op stelten 16/18 meter! En dat terwijl de omliggende gebouwen maar zo hoog zijn als een dwergkonijn op zijn tenen 8 meter

En nu zijn plannen altijd prima als je vooruit wilt denken hoe je bijvoorbeeld een woon- en leefgebied kunt verbeteren. We hebben nu eenmaal in Leidschendam-Voorburg meer woningen nodig en dat begrijpt iedereen.

Maar wat je als gemeentebestuur natuurlijk niet moet doen is samen met een projectontwikkelaar plannen maken en die zelfs al uitwerken en zelfs overeenkomen met handtekening. Je stapt zelfverzekerd naar de inwoners toe, of laat dat de projectontwikkelaar doen, zodat je zelf een beetje uit de wind gaat zitten.

Je laat vertellen hoe het gebouw gaat worden en vraagt of de inwoners nog wat op- en aanmerkingen hebben. Dan het slot van het liedje: Het voorgekookte plan, want dat is het, gaat met wat aanpassinkjes voor de vorm gewoon uitgevoerd worden.

En de raadsleden, toch al geen tijd om uitgebreid met degenen die hen hebben gekozen te overleggen, gaan sowieso in meerderheid (coalitie) achter het college staan. Alles in kannen en kruiken en een voorbeeld van bestuur vanachter het buro zonder verbinding met degenen die ze gekozen heeft.

De bewoners van Vlietweg 3 doen wanhopig een beroep op het gemeentebestuur om toch vooral te luisteren. Ze vinden jongerenhuisvesting een heel goed plan. En omdat de circa 600 omwonenden de locatie een groot bezwaar vinden hebben zij om te helpen andere en misschien betere ideeën opgesteld. Want dit lijkt wel op een wolkenkrabber in het land van kabouters.

Maar wat blijkt, gemeente en projectontwikkelaar zijn zulke grote vrienden dat de omwonenden er gewoon jaloers op worden. De aangebrachte ideeën komen niet eens verder dan een tafelblad.

In een plaatselijk dagblad wordt op 27 maart alles in het werk gesteld om de aandacht af te leiden van waar het nu eigenlijk om gaat, namelijk: Vanaf het eerste begin de omwonenden uitnodigen en samen met gemeente en projectontwikkelaar een plan ontwikkelen en uitwerken met een gezamenlijk belang. Want zo bereik je echt iets met elkaar in samenwerking!

Nee, de eigen inwoners krijgen van de wethouder een trap na, omdat ze moedeloos wordt van hun egoïstische houding van hen die klagen om niks. Alsof de omwonenden vragen om een troon in hun voortuin? Hoe krijg je dit als bestuurder met goed fatsoen en op zo’n grote afstand verzonnen! Zou haar eigen overtuiging nog groter zijn dan de afstand en kloof ontstaan tussen inwoners en gemeentebestuur?

Je zal maar in zo’n kloof vallen.

Het landelijk beeld is blijkbaar bestuurlijk nog niet doorgedrongen tot onze woonplaats. De oren lijken verstopt en de ogen zijn toe aan een andere bril.

Dus wat staat er nu eigenlijk tussen de bewoners en hun gemeentebestuur?

Ik voel de warmte alweer naar mijn hoofd stijgen. Even uitblazen en een volgend keer maar weer’.

(Burgermans, inwoner)