‘De democratie is overleden’, zo vat een diep teleurgestelde omwonende het in het AD samen over het plan voor jongerenhuisvesting aan de Vlietweg, Leidschendam. Met messcherpe feiten geeft hij een stem aan zijn buren: de buurt en de lokale bedrijven werden volledig buitenspel gezet bij het besluit. Het gemeentebestuur leek geen enkele afwijkende mening te tolereren op de voorgekookte plannen en ook na jarenlang smeken bleven de deuren potdicht. Resultaat? Het vertrouwen in de volksvertegenwoordiging ligt ergens onder zeeniveau.
En dan, zoals verwacht, reageert het bestuur. Zowel het dagelijks bestuur als de gemeenteraad komen met een statement in de media. Wat blijkt? Nul zelfreflectie en een totaal gebrek aan begrip voor de serieuze onvrede die de buurt al jaren voelt. Het antwoord is wollig, defensief en druipt van dedain, alsof het in elkaar geknutseld is door een robot zonder een greintje inlevingsvermogen. Hoogtepuntje: ‘We hebben een levendige democratie die we koesteren… Misstanden benoemen en aanpakken doen we altijd. En waar mogelijk stemmen we beleid in samenspraak af’. Met andere woorden: wij zijn heel begripvol, zolang iedereen zich wel even conformeert aan onze plannen. Democratie, maar dan wel met voorwaarden.
Het opmerkelijkste? Niet één woord over hoe het in godsnaam mogelijk is dat circa 600 inwoners en bedrijven het vertrouwen zijn kwijtgeraakt. Het gemeentebestuur lijkt te zijn vergeten dat hun rol niet alleen de verantwoordelijkheden van het ambt omvat, maar ook het menselijke gevoelsaspect. Ironisch, want elke bestuurder is ooit als inwoner begonnen en zou dus moeten weten hoe dit voelt.
Het ontbreekt volledig aan een schuldbewust ‘sorry, we hebben forse steken laten vallen en die gaan we herstellen’. Deze houding zegt veel: het bestuur lijkt zichzelf op de troon te hebben gezet en vindt dat prima. Maar nee, de gemeenteraad en het bestuur zijn geen koningen met blanco mandaat, al willen de VVD en ook anderen binnen het gemeentebestuur dat graag zo ingevuld zien. Ze kregen een tijdelijke taak om het welzijn van hun inwoners te waarborgen. Het idee dat de macht bij de inwoners hoort, lijkt in Leidschendam-Voorburg een museumstuk te zijn. Ze weten het immers ‘beter’ dan het volk. Eerlijk gezegd mis ik het ware idealisme en de gedrevenheid bij degenen die wij onze zorg hebben toevertrouwd.
Hoe het kan dat het bestuur zo stoïcijns blijft onder het groeiende wantrouwen, is mij een raadsel. De rol van volksvertegenwoordiger is bedoeld om een steunpilaar te zijn, een empathische en betrouwbare partner voor de burgers, niet een ouderwetse autoriteit. De collectieve lauwheid en kilte die nu heerst in een sfeer van afstand, heeft inwoners al massaal richting de uitgang van het stembureau gedreven. ‘Het heeft toch geen zin, ze doen toch wat ze willen’, klinkt het. Als je dán niet in actie komt als bestuurder, waar ben je dan mee bezig? Hoezo verantwoordelijkheid?
Daarom, een persoonlijke oproep aan onze bestuurders, inclusief de burgemeester: ‘Stel jezelf eens eerlijk de vraag: waarom doe ik dit werk, voor wie doe ik dit werk, en ben ik écht geschikt voor deze dienende taak?’ Lees dan nog eens je eigen statements terug in de media. Ik ben heel erg benieuwd!
Als ik eraan denk, voel ik mijn temperatuur alweer stijgen. Volgende keer maar weer verder…
(Burgermans, inwoner)
