Allereerst wil ik al mijn mede-inwoners een gezond en vreugdevol 2025 wensen! Een jaar waarin we misschien eens gaan begrijpen dat vreugde in ons dagelijks leven vooral komt van gelijkwaardige, begripvolle en respectvolle samenwerking. Maar als ik de Nieuwjaarspeech van onze nieuwe burgervader las, kreeg ik meteen een koude douche. Geen frisse start, maar eerder een flinke windvlaag van machtspolitiek. Het leek wel een college dat begon met ‘we moeten ons wapenen tegen de dreigende oorlogen’, en eindigde met… geen idee, want ik was al afgehaakt. Het was zo’n speech die je niet meer kunt samenvatten zonder een eervolle vermelding voor de ‘collegemeester’.
De boodschap was duidelijk: we moeten naar elkaar omzien. Maar waar zat de boodschap voor ons als inwoners, voor wie de dagelijkse beslissingen eigenlijk genomen zouden moeten worden? De burgervader was druk met de grote wereldproblemen, maar vergat even dat zijn eigen gemeente ook behoefte heeft aan aandacht. Het lijkt wel of hij voorbijgaat aan het feit dat wij, als bewoners, ook wensen gehoord te worden. Bestuurders zijn er om onze belangen te behartigen, niet om ons van bovenaf te bestieren. En dan krijg je zo’n ongevraagde preek over internationale conflicten, terwijl de straatlantaarns hier misschien al weken niet werken.
Oh, gemeente, gemeente, wat een gemiste kansen! Wat een verspild vertrouwen! Jullie zouden wel eens willen dat we dat vertrouwen hadden, maar we kunnen niet meer vertrouwen op de machtige machtskringen die zichzelf het recht toedichten om alles te beslissen. Er lijkt veel angst te bestaan voor controleverlies , of zo men wil behoefte aan macht om in geen geval enige ruimte te willen maken om de ervaringsdeskundige inwoner mee te laten beslissen Ja, de wet ondersteunt jullie positie, maar dat betekent niet dat jullie recht hebben om de belangen van de mensen zomaar naar de achtergrond te verschuiven. Als bestuurders, kom op, je hebt echt niet meer dan een klein groepje machthebbers om je heen. Wat is er mis met die ervaring en kennis van de bewoners zelf? Waarom krijgen we alleen maar beleidsdocumenten die meer lijken op een rookgordijn dan op daadwerkelijke vooruitgang?
Laten we trouwens niet vergeten wat er echt gebeurt in onze o zo mooie gemeente waar het ons aan weinig ontbreekt: terwijl we praten over macht en plannen, vergeet het gemeentebestuur soms dat het echte werk wordt gedaan door onze ambtenaren, waarbij we de dienstbaarheid aan de inwoners beslist voorop mogen stellen. En ik wil wel even benadrukken: de ambtenaren doen hun plichten naar eer en geweten, vaak onzichtbaar, maar zeker niet zonder lof. Toch, wat we echt missen, is een bestuurder die er écht voor ons is. Iemand die zich niet verschuilt achter administratieve rompslomp, maar gewoon écht wil weten wat er speelt. Wie was die wethouder die ooit zei: ‘Je kunt het niet iedereen naar de zin maken’? Ja, dat klopt, maar hij begreep niet dat hij in wezen voor ons moet zorgen, niet voor zichzelf.
We hebben meer gemeenschapszin nodig. Een gemeente is geen machtsstrijd; het is een samenwerking. De gemeenteraad moet uit hun ivoren toren komen en daadwerkelijk luisteren. De steun en wil zijn er, de ervaringsdeskundige mensen zijn er ook, maar het lijkt wel alsof de gemeente haar koers is kwijtgeraakt. Die externe bureaus die bakken met gemeenschapsgeld kosten, brengen vaak niet veel verder dan een lege belofte. Als bestuurders niet hun sterkte en visie uit de mensen zelf halen met vertrouwen in hun capaciteiten, blijven ze roerloos met hun schip van bestuur de stormen hopeloos trotseren. Dat kan niet goed blijven gaan.
Een prachtig artikel met bijzondere ervaringen uit het noorden van ons land schetst hoe profijtelijk het is dat niet het beleid het begin moet zijn van besturen door Raad, College en Organisatie, maar het voelen van het belang van visievolle samenwerking. Zie: https://specials.publiekdenken.nl/publiek-denken-54/koplopers-gemeente-eemsdelta
Ik werd hier stil van en kreeg het warm van positieve gevoelens met een klik en hoop…en dat is lang geleden. Een goed begin is de meest voor de hand liggende keuze.
Ik ben gelukkig een positief en hoopvol gestemd mens.
(Burgermans, inwoner)
