Het gemeentebestuur wilde ons laten geloven dat wij in een groene gemeente wonen. Het gebeurde vaker, vaak zelfs, dat het gemeentebestuur ons wat wilde laten geloven. Een paar voorbeelden. Zo zou het wegennet de toestroom van bezoekers naar de Mall aankunnen, moesten ca. 900 bomen in Schakenbosch gekapt worden, was de bouw van 222 vakantiewoningen in Vlietland onvermijdelijk, is de verkeersoverlast in Voorburg West de schuld van Den Haag en nu moeten we geloven dat de Julianabaan geen Mall wordt.

Waarom heeft de gemeente het zo nodig om ons te laten geloven wat niet waar is, of niet waar kan zijn.? Waarom is de gemeente zo’n partij waar wij inwoners niet op kunnen vertrouwen? Dat heeft met politiek te maken.

Even terug in de geschiedenis. In 1851 kregen we een nieuwe gemeentewet. Gestemd werd er toen nog op regionale volksvertegenwoordigers, personen dus. Politieke partijen bestonden nog niet.

Toen die opkwamen, ontstonden er grofweg twee visies op politiek. Die betreffen óf het behartigen van belangen óf het dienen van het maatschappelijk belang. Waar de ene politieke stroming zich inzet voor belangen van een achterban, bepaalde groepen, wil de andere een bepaalde ideologische zienswijze in beleid omzetten, de concrete wensen en behoeftes die in de samenleving van belang geacht worden.

Het type politiek dat ons gemeentebestuur hanteert en dat ons structureel benadeelt, is duidelijk: het gaat om de belangen van de projectontwikkelaars.

Hoewel de gemeenteraad na het verbale pak slaag door oud-burgemeester Van Haersma Buma uit een diepe slaap gerukt lijkt te zijn en plotseling wat vragen begon te stellen, bleken de kasten in het gemeentehuis de nodige lijken te bevatten. Steeds weer blijkt kennisgebrek een bron van de ellende waarvan wij de kosten moeten dragen.

Een bron, want er speelt meer. Net zo kwalijk. Er is geen dualisme. De raad controleert niet en spreekt het college niet tegen. Het gaat, zo lijkt het steeds weer, om het belang van de projectontwikkelaars en van de coalitie waarin machtsbehoud en daarmee een laf conformisme centraal staan. (Vrij naar Hans Goslinga, 24 april 2025 in Trouw)

Op 7 mei jl. stelde de Raad van State vast dat de gemeenteraad ‘er van (is) uitgegaan dat de overlast (van het verkeer rond de Mall) aanvaardbaar was, dan wel op termijn aanvaardbaar zou worden. Dit zonder nadere onderbouwing.’ En dat ‘het besluit in zoverre niet met de vereiste zorgvuldigheid is voorbereid’. Daarmee is niet aan de relevante eisen van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) voldaan. (artikelen. 3:2, 3:4 en 3:46) Zouden de leden van de gemeenteraad ooit van die artikelen, überhaupt van die wet, gehoord hebben? Of hoorden zij alleen de wensen (eisen?) van Mall-eigenaar URW? En wij moesten geloven dat het wegennet de toestroom van bezoekers zou aankunnen…

Alsof dat niet genoeg is, heeft de provincie de gemeente code rood gegeven waar het gaat om de huisvesting van statushouders. Voorts is er een code geel voor monumentenzorg en archeologie. Hoe reageerde de gemeente daarop? Er is een businesscase opgesteld en een inventarisatie, knelpunten worden serieus genomen, het onderwerp wordt geagendeerd en er is een verbetertraject in voorbereiding. Alles duidt weer op vooruitschuiven en domme pogingen om te verhullen dat men absoluut niet van zins is om tot actie over te gaan. Dus of de opdracht van de Raad van State om binnen 16 weken na de verzending van de uitspraak, de gebreken in het besluit van de raad te herstellen en zowel de Afdeling en andere partijen de uitkomst op de wettelijk voorgeschreven wijze bekend te maken en mee te delen, voor déze gemeenteraad realiseerbaar is, is zeer de vraag.

De gemeente heeft inmiddels gereageerd op de uitspraak van de Raad van State.
Het zou niet gebruikelijk zijn dat het opnieuw in een bestemmingsplan opnemen van een al bestaande situatie in een uitspraak van de bestuursrechter nogmaals ter discussie wordt gesteld. Niet gebruikelijk? Nou en? De rechter had er gronden voor en vond het nodig. Wat is gebruikelijk in de visie van de gemeente? Dat wij al jaren onder ondeskundige wethouders en gemeenteraadsleden gebukt gaan? Dat de ontwikkeling van de Mall al in het onherroepelijke bestemmingsplan stond, zegt niets over de door de gemeente genegeerde waarschuwingen van deskundigen (!) betreffende de onvermijdelijke verkeersoverlast. Opzettelijk (!) onzorgvuldige (en ondeskundige) voorbereiding dus. (artikelen 3:2 en 3:4 Awb)

Het wordt nu wel interessant. Stel dat de gemeente met een aangepast bestemmingsplan komt dat door de rechter wordt geaccepteerd. Dat kan alleen wanneer de gebreken in het oorspronkelijke bestemmingsplan zijn gerepareerd. Hoe dat zou moeten, weet nog niemand. Dus? Weer een paar ton van ons geld uitgeven aan externe deskundigheid om de onkunde van de raad te compenseren? Hoe dan ook, schadeclaims zijn niet uit te sluiten. Dankzij gemeenteraadsleden die wel een vergoeding incasseren voor niet-functioneren en dan ook nog kosten veroorzaken. Dat is volstrekt onaanvaardbaar.

Dat is de gemeente waarvan de burgemeester zei dat er mooie dingen gebeuren in het gemeentehuis. Hoe dúrft hij?! Hij wel, want hij is de burgemeester die in zijn blogje ‘Vuur’ (#110) stelde dat inspiratie en enthousiasme hetzelfde zijn (écht waar) en die het over mensen heeft die prestaties leveren die maken dat hij ‘wauw’ denkt. Hijzelf heeft behoefte aan een museumbezoek of het luisteren naar muziek. Dat doet bij mij ook ‘wauw’ opkomen. In negatieve zin.

Conclusie. Waarom wil de gemeente ons steeds laten geloven wat niet waar is of niet waar kan zijn?
Wel, wij stemmen primair op partijen. Partijen die personen voor de gemeentelijke politiek naar voren schuiven die te vaak andere belangen hebben dan de inwoners. En wij kunnen alleen op die personen stemmen. Overwegend op personen die er voor belangengroepen, lees projectontwikkelaars, zijn. Dat moet verhuld worden, politiek gaat niet om waarheid. Daarom.

Wethouders en gemeenteraadsleden die onvoldoende niveau hebben voor kennis- en toepassing van de Awb kúnnen niet naar behoren functioneren. Die moeten weg.

(Carlo Wagenmans)