Nadat ik geprotesteerd had tegen een parkeerboete voor mijn dochter, die mij thuisbracht met een gebroken arm!, en maximaal 5 minuten 3/4 achter het parkeerverbodbord op de Koningin Wilhelminalaan Leidschendam stond, kreeg ik een uitnodiging van onze burger ‘vader’ om een en ander toe te lichten. Ik ben namelijk ook de overbuurvrouw, die, zoals velen op de Koningin Wilhelminalaan, door de overlast van de gemeenteambtenaren, nóóít haar auto kwijt kan!

Wat een desillusie!
In eerste instantie maakten deze ‘vader’ en zijn vriend teamleider handhaving rustig een gesprek af over voetbal, waar ik bij zat. Ik herken dit soort gesprekstechnieken! Vervolgens kon ik mijn verhaal doen, waarin ik mij afvroeg of er enig begrip en/of empathie bij de gemeente c.q. college van B en W heerst in dit soort situaties?

Lang verhaal kort: Nee dus! Niet één keer werd er naar mijn arm, nog in mitella, gevraagd!

Tijdens dit gesprek zat onze burger ‘vader’ op zijn draaistoel, letterlijk en figuurlijk! Hij keek mij nauwelijks aan en draaide voortdurend zijn stoel om naar buiten te kijken, iets waar ik hem helaas niet op wees, uit beleefdheid. Maar misschien wilde hij nieuwe foutparkeerders betrappen.

Bij mijn eindconclusie van het gesprek ,,blijkbaar is er geen donder empathie bij dit gemeentebestuur” stond hij op en wees hij mij min of meer de deur! En dit noemt zich burger ‘vader’…

(Monique Balfoort)