‘Eén van de belangrijkste grondwettelijke documenten stamt uit 1215 en was de basis voor het principe “No taxation without representation.” Oftewel, wie betaalt bepaalt, geen belasting zonder invloed.

Dat document is gedurende de acht eeuwen daarna steeds door de machthebbers terzijde geschoven of genegeerd immers, het kwam hen niet uit. Hun macht ging voor alles. Maar in 2009 heeft de UNESCO het opgenomen op de Werelderfgoedlijst voor documenten; het is een doorbraak op het gebied van vrijheid en democratie. Nu acht eeuwen later, is dat principe vanzelfsprekend ook in Leidschendam-Voorburg niet welkom bij het college van b & w. Het zou de macht van het college van b & w kunnen aantasten.

De inwoners betalen belasting en die wordt besteed aan projecten die ernstige schade aan hen en de gemeente toebrengen. Het is hier al zo vaak gezegd. Daarnaast wordt het belastinggeld besteed aan het inkopen van kennis. Maar die kennis blijkt steeds gebrekkig waardoor de inwoners en gemeente nog meer schade oplopen. Dán wordt er belastinggeld gebruikt voor wat onnozele pogingen de inwoners te overtuigen dat de problemen worden aangepakt. Tot slot, ook heel middeleeuws, wordt belastinggeld gebruikt zodat de bestuurders er zich mee kunnen verrijken. Bezoldiging noemen ze dat. Wie betaalt bepaalt, geen belasting zonder vertegenwoordigd te zijn? Niet in Leidschendam-Voorburg dus. Wij inwoners zijn niet vertegenwoordigd. Wij zijn slachtoffer.

Omdat er geen controle is, ook dat is al zo vaak gezegd, worden de problemen steeds groter. En dan probeert het college de gevolgen van de door hen veroorzaakte problemen af te schuiven door hulp buiten de gemeente te vragen. Kortom, wij wethouders kunnen het niet dus: help ons!

Intussen staat de pers vol met goed onderbouwd commentaar op de falende, onbetrouwbare bestuurders. Onbetrouwbaar, want de suggestie van burgerparticipatie wordt wel gedaan, maar niet geëffectueerd. Op dat commentaar wordt niet gereageerd. Totaal niet. Men gaat door op de ingeslagen weg. Macht maakt dat mogelijk want er is, nog maar een keer, geen controle door organen die die macht zouden kunnen breken. Een term voor die situatie is partijpolitiek.

Wie zwijgt stemt toe. Men weet, en onderschrijft dus impliciet het in de pers aangeroerde falen van de bestuurders en de daaruit voortvloeiende schade. Het college zwijgt en houdt geheim. En onder de titel “Het is niet anders” blogt de burgemeester intussen vrolijk nietszeggende stukjes.

Leidschendam-Voorburg is een kleine gemeente met grote, door het bestuur veroorzaakte problemen. Om de bestuurlijke wanorde in Leidschendam-Voorburg te corrigeren is een zwaargewicht burgemeester nodig. Zijn rol is duidelijk: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/gemeenten/burgemeesters Een burgemeester ook die er op toeziet dat de wet wordt nageleefd. Zéker door het college. Een burgemeester die er op let dat de wethouders niet “vergeten” wat hen beter uitkomt en die aangifte doet als er gelekt wordt. Zijn voorgangers speelden geen rol in de gemeente; één stapte op en de interim-burgemeester daarna zat zijn tijd uit. Vond de burgemeester niet dat zijn voorganger de lat hoog gelegd had? https://vlietnieuws.nl/2023/03/07/martijn-vroom-ik-kijk-enorm-uit-naar-het-vervolg/

De burgemeester moet nog eens terugkijken naar wat hij zei in de toespraak bij zijn installatie https://martijnvroom.wordpress.com/author/martijnvroom/page/3/ . Goéd kijken en nadenken welke verwachtingen hij daarmee wekte. En dán eens terugdenken aan waarmee hij het vertrouwen snel verloor. De problemen in Leidschendam-Voorburg vereisen een zwaargewicht burgemeester.

Onze burgemeester is absoluut geen zwaargewicht’. (Bram van Duijn)